Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 70

Deze keer mijn blog "Vol hoofd"

Als ik een lijst maak van dingen die ik (van mezelf) nog moet doen wordt dat best een lange lijst. Het wisselt van dingen voor mijn werk, zoals voorbereiden van lessen, trainingen en regie tot aan het opruimen van mijn huis, mijn boodschappen, contacten onderhouden, ontspanning zoeken, mijn tuin onderhouden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Die lijsten maak ik meestal niet. Omdat het me frustreert dat het dan zo lang is en ik me dan moedeloos kan voelen omdat het veel is. 
Soms maak ik aanzetten. Dan zet ik dingen die ik moet doen in mijn agenda. Dat ziet er goed uit, al zeg ik het zelf. Elke maand administratiedag, een schrijfdag, een leesdag tussen alle steeds wisselende opdrachten in. Wekelijks iets op social media, staat er ook bij. Meestal registreer ik dat en zet in mijn hoofd vast dat dat ook nog moet.
Mijn hoofd.
Alles gaat altijd via mijn hoofd. Ook al heb ik stapels volgeschreven papieren verspreid over mijn buro liggen, de dingen zitten vooral in mijn hoofd.
Dat werkt meestal goed.
Meestal.

Het zijn de momenten van overload dat het lastig wordt. Als ik in mijn hoofd op een rij wil zetten wat echt gedaan moet worden, om dat dan op een lijst te noteren zodat ik zeker weet dat ik niets vergeet. Dat laatste is dan mijn perfectionistische kantje, die lekker kan zeuren. Die lijsten die ik dan maak zijn mijn geheugensteun. Dat er vervolgens tien lijsten liggen is van ondergeschikt belang. Door het op te schrijven heb ik het mijn of meer verankerd in mijn hoofd.
Meestal.

Mijn volgende neiging, voortkomend uit een opruimwoede, lees balen dat het altijd zo'n zooitje is, is om die lijsten samen te voegen tot één lijst. Dat geeft me een goed gevoel omdat ik heel veel kan opruimen, blaadjes bij het oud papier en zo. Dan bedenk ik ook dat er nog meer plekken zijn waar ik oud papier heb. In mijn kast staan nog ordners van 2008, die mogen ook wel opgeruimd, En in die kast liggen aantekeningenboekjes waar waardevolle notities in staan. Maar even lezen. En al lezend bedenk ik dat dat zinvolle informatie is waar ik een les over kan maken. Dan duik ik weer achter de computer om een mooi lesprogramma te maken, stuit ik op bestanden die best samengevoegd kunnen worden, lees ik notities waarvan ik niet meer wist dat ik die had geschreven en begin ik ordening aan te brengen in de plekken waar ik die notities bewaar.

Mijn opruimwoede wil mij nogal eens meer werk geven dan ik had bedacht. En dan ik aankan. Vaak zie ik na zo'n opruimwoede dat de papiermand welliswaar voller is, maar de chaos niet minder. En in mijn hoofd heb ik wel twintig dingen die ik van plan was niet gedaan, maar wel tien dingen er aan toegevoegd.

Kleine klusjes, het is een kleine moeite en helpend. Mijn volle hoofd weet dat. En toch dringen allerlei andere zaken zich op die voorrang willen. Echt niet altijd relevante zaken hoor. Zo kan ik zomaar een half uur spelletjes op mijn telefoon doen, terwijl ik in die tijd ook al mijn bonnen gescand had kunnen hebben.
Mijn volle hoofd heeft soms rust nodig. Dat vind mijn volle hoofd moeilijk, want liefst wil mijn volle hoofd eerst leeg zijn om dan van die rust te kunnen genieten. Maar omdat mijn volle hoofd altijd wel weer iets nieuws verzint komt dat leeg worden er niet van.

Ik ben blij met mijn vriendinnen en familie. Die zorgen er voor dat mijn hoofd even 'uit' gaat om iets zonder moeten te doen. Een gezellig terras, een stuk fietsen, samen naar het songfestival kijken, lunch, spelletjes doen, allemaal momenten die rust geven aan mijn hoofd. Dank daarvoor! En het is zo nodig, want mijn volle hoofd lijkt het maar niet zelf te kunnen bedenken: rust nemen mag!
Niet alleen rust helpt mij. Ook focus. Als ik aan het werk ben, in overleg, een goed gesprek, dan schakelt mijn hoofd ook heel veel onrust uit. Omdat het op dat moment niet relevant is. In gesprek met anderen lukt me dat wonderwel goed. In mijn eentje neemt mijn volle hoofd weer de regie en lopen dingen weer door elkaar. Het helpt me wel dat ik ontdekt heb dat het zo werkt.

En ach, mijn volle hoofd is dan ook wel weer zo aardig om te zeggen dat ik het zo slecht nog niet doe, dat ik het oordeel daarover achterwege mag laten.

Mooi toch?