Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 66

Deze keer mijn blog "Tekenen"

Heb je een stip op de horizon? Zo'n vraag vind ik irritant. Het haalt me uit het huidige moment als ik moet bedenken wat ik later wil.
Net als de vraag aan een kind wat hij later wil worden. Ik las een post op social media van een onderwijzer die dat aan kleuters gevraagd had. De leukste antwoorden vond ik "computer" en "Pikachu". Zeker leuk, maar zou je niet veel meer bezig moeten zijn met wat je nu wilt (zijn)?

Natuurlijk is het niet verkeerd om na te denken over de toekomst, over verlangens en dromen. Waar het voor mij gaat 'kriebelen' is als er aan gekoppeld wordt dat je dan nu iets moet gaan doen (want anders kom je daar niet). Op de middelbare school moet je een pakket kiezen die je in een richting gaat sturen van je latere carriere. Geen wet van Meden en Perzen, maar zeker wel sturing.
Ik dacht na over iets in de zorg, maar met mijn vakkenpakket ging dat niet lukken. Ik had er minstens biologie in moeten hebben en dat vond ik toen geen leuk vak. Gemiste kans misschien.

Ik wilde ook graag iets met tekenen gaan doen. Tekenacademie leek me wel wat. Niet dat ik zo'n briljant talent was, maar ik had er heel veel plezier in en wilde daar wel in doorleren. Hoe leuk leek het me, als ik alleen maar met tekenen bezig hoefde zijn.

Het is niet mijn pad geworden. De 'voeten-in-de-klei van mijn moeder hielden me tegen. Hoe kan je daar nou geld mee verdienen? We hadden het niet breed, dus geld verdienen was wel een verstandige gedachte. Het werd de opleiding tot kleuterleidster, want dan kon ik toch nog mooie tekeningen maken op het bord.
Tijdens die opleiding genoot ik van de (teken-)kunst en drama lessen, daar voelde ik me happy. Daarnaast ontdekte ik dat ik psychologie uitermate boeiend vond. Pedagogiek ook, maar vooral psychologie. Het maakte mensen boeiende wezens voor me. Misschien kon ik wel psycholoog worden? Mijn opleiding was echter niet 'hoog' genoeg om door te stromen, dus ook dat ging aan mij voorbij.

De gedachte om jarenlang voor de klas te staan, waar ik voor opgeleid werd, benauwde me. Ik zag mezelf niet iedere herfst weer herfstwerkjes bedenken, ieder jaar iets voor vader- en moederdag, kerst, sinterklaas, pasen en ga maar door. Ik heb de opleiding afgemaakt, maar was o zo blij dat ik daarna een baan kon vinden in... de zorg! Zonder biologie, maar omdat ik een pedagogische opleiding had afgerond kon ik daar wel werken. Een gekke route.

Toen ik mijn bedrijf begon werd ik gecoached door iemand die het heel planmatig aanpakte. Visie, missie, financiele waarborg en focus, allemaal woorden waarmee ik een totaal plan voor de korte en lange termijn moest schrijven. Het plan is er gekomen, daarna in de kast beland en ik heb er nooit meer naar gekeken. Omdat er steeds iets op mijn pad kwam waar ik me mee bezig hield. Ik begon mijn bedrijf omdat ik iets wilde doen op het gebied van acteren. Dat is uitgegroeid tot een bedrijf van waaruit ik lesgeef, regisseer, traininsacteer, trainingen geef, acteer, coach, schrijf en organiseer.

Het tekenen ging naar de achtergrond, al heb ik wel een muurtekening gemaakt in een jeugdhonk waar ik wekelijks kwam en tekende ik portretten, en volgde nog een schriftelijke tekencursus. Langzaam bloedde het verlangen om te tekenen dood omdat er, door alles wat ik in plaats daarvan deed, geen ruimte meer was.

Waarom ik hier toch aan denk en er over schrijf is omdat ik destijds wel degelijk een stip aan de horizon had. En toch heb ik mij daarop niet gefocust, maar alles wat in het moment op mijn pad kwam met plezier aangepakt. Daar ben ik ook weer van weg gegaan toen het genoeg was.Alles wat ik gedaan heb heeft me iets gebracht, wat mij nu maakt tot wie ik ben. Had dat zo geweest als ik werkelijk bij die stip was gebleven? Ik denk het niet. Ik denk dat ik andere ervaringen zou hebben gehad, andere mensen had ontmoet, andere worstelingen en vreugdes had meegemaakt.

Ik doe van alles en de enige 'stip op de horizon' die ik me voorhoudt is: blijf ik happy bij wat ik doe. En daar kan ik volmondig ja op zeggen. En ik wil dit graag blijven doen. Misschien wel tot ik 80 ben, ik teken er voor (dussss toch).

Mooi toch?