Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 65

Deze keer mijn blog "Orde geeft rust, chaos geeft leven"

Een vergelijkbaar zinnetje las ik ergens en ik kon me d'r wel in vinden. Beide kloppen. Nou ben ik zelf niet zo heel goed in orde, denk ik. Of wel, want ik maak dingen wel af over het algemeen, en dat is ook een kwestie van ordening. Waarom ik toch twijfel is omdat ik, eenmaal bezig met een project, de rest laat verslonsen. Een opgeruimd buro heb ik al jaren niet meer. Ik doe soms pogingen om uit de enorme stapel papieren die er liggen alleen de belangrijke zaken te selecteren en die dan aan te pakken. Maar voor ik dat af heb zijn er al weer heel veel andere dingen de revue gepasseerd die mijn aandacht vroegen.

Ik kan me de dag niet heugen dat ik alles op orde had. Er is altijd wel iets dan nog niet af is. Ik heb er wel eens dicht bij gezeten. Denk ik. Die gedachte komt misschien omdat ik wel eens rust heb ervaren. Nu ik het opschrijf kan die rust ook komen doordat ik iets af heb gemaakt. Wat niet inhoudt dat er dan geen chaos meer is, maar een stukje van die chaos is in orde. Het is goed gekomen. Het is af.  Dan kan ik een moment in mijn hoofd het 'ditmoetooknog' vakje afsluiten en tevreden zijn. Een relatieve rust dus.

Het gekke is dat ik vaak niet zo goed raad weet met die rust. Alsof ik dan iets mis. Dat ik iets vergeten ben wat nog gedaan moet worden en dat ik daar dan later achter kom en dan gehaast alsnog dat af moet maken. En dat ik mezelf dan ga verwijten dat ik rust heb genomen. Wat natuurlijk onzin is, want in het moment van rust is er ook niet meer dan rust.

Waar chaos sommige mensen uit evenwicht brengt lijk ik er goed op te functioneren. Mijn huis ondergaat een opknapbeurt. Alles schilderen, spullen aan de kant, nieuwe meubels nog niet gearriveerd, boeken nog niet op hun plek, en of ik ook nog een orgel bij mij kan opslaan. Ja dat kan, het is toch al chaos. Inmiddels al bijna 4 maanden en de meesten zouden er denk ik gillend gek van worden. Ik niet. Het kan niet sneller dan het kan, en het doet continue een beroep op mijn improvisatievermogen. Steeds aanpassen heeft ook tot gevolg dat ik steeds nieuwe dingen ontdek. Een paar meubels staan nu op een heel andere plek dan ik eerst had bedacht. En omdat ik nu veel meer dingen ontdek die ik nog steeds bleek te hebben *want weggooien is ook niet mijn sterktse kant, kan ik ook meer weggeven, en daarmee dan weer orde aanbrengen.

Vier maanden in chaos en eind nog niet in 't zicht. Ik hou me staande omdat ik het niet kan veranderen. Traag werkende molens bij de woningbouw, vakantie en corona die graag als motivatie worden gebruikt. Het is wat het is.

Misschien geeft het me juist wel rust dat ik nu weet dat het chaos is. Zoals bij de foto mensen in de chaos een rij maken om straks keurig op hun beurt de Eiffeltoren te mogen beklimmen.

Ja, ze kloppen voor mij allebei denk ik. Ik kan het nog overzien. Ik kan slapen, douchen, koken en aan mijn veel te volle bureau werken, en ik geniet er enorm van dat ik in al dat gedoe gewoon mijn ding kan doen. Ik neem mijn momentjes in mijn tuin. Ook niet echt rust, maar wel heel rustgevend, dat tuinieren. Ik zou niet zonder chaos kunnen, dat voedt mijn energie. Rust kan altijd nog, denk ik dan maar.

Mooi toch?