Soms kan ik erg genieten van kant en klare dingen. Iets wat gewoon al af is, waar ik niet over hoef na te denken. Een apparaat dat ik niet meer in elkaar hoef te zetten, een stoel die klaar staat, een maaltijd in een restaurant, een voorstelling waarbij ik achterover kan leunen (of op het puntje van mijn stoel mag zitten omdat ik m zo goed vind). Toch zou ik er helemaal gek van worden als alles al 'af' is. Dat heeft denk ik met een soort eigenwijsheid van mij te maken. Mijn moeder zei dat ik als klein kind altijd al alles zelf wilde doen. Tjsa, dat is nooit helemaal weggegaan geloof ik.

Het is fijn om allerlei dingen zelf te kunnen doen. Om te weten wat je wilt en dat dan, soms tegen alle verwachtingen in, voor elkaar te krijgen. 
Ik was laatst bij een voorstelling van Barbie, een mime-gezelschap voor wie mime meer een instelling, een visie is, dan een vorm die vastzet. Tijdens een voorgesprek zei Jochem, een van de 2 makers van Barbie, dat het vaak gaat over het zoeken naar het onmogelijke en dan proberen dat toch voor elkaar te krijgen. Die instelling spreekt me aan. Gewoon niet een vooropgezet plan, maar een zoektocht waarvan je eigenlijk niet eens weet waar je naar zoekt. Hoe lekker is het als je die vrijheid hebt! 

Zo ben ik ook vaak aan dingen begonnen. Mijn eerste voorstelling maken: Ja zeggen en dan gaan bedenken hoe. Een onervaren muts was ik. Maar het leek me leuk, het leek me belangrijk (het zou over pesten gaan) en ik ben de zoektocht aangegaan. Met succes, want uiteindelijk is die voorstelling 10 jaar door het hele land op scholen gespeeld. Later zei Jacqueline, iemand met wie ik theatersport had gedaan: er zou een podium moeten zijn waarin mensen dit veilig kunnen ervaren. We waren op dat moment in een schattig klein keukentheatertje in Haarlem, in de Kamperstraat. Achterin een voormalig bedrijfspand was een mooie grote woonkeuken gemaakt, de eigenaar houdt van theater. Het is verrassend hoe dan dingen bij elkaar komen. We hebben tot zeer laat op het balkon daar zitten bomen over van alles en nog wat en een soort vage belofte gemaakt met elkaar: de eigenaren en wij. In die zomer op Oerol kwam ik haar weer tegen. "We gaan het doen he!" zei ze. En ik zei ja. Tegen wat? Tegen het gaan doen. Dit resulteerde in 10 jaar Theater Blanco. Wow, ik had dat nooit kunnen bedenken van te voren. 

Ik ben een ja zegger en meestal komt daar wel iets goeds uit. Ik heb ook mijn makke daarin ontdekt. Ik wil het allemaal zelf doen. Echt samenwerken is toch ook weer een vak apart heb ik ontdekt. Als ik met anderen werk heb ik de neiging te sturen naar wat ik denk dat goed is. Naar wat ik denk dat werkt. Ik luister wel, en als het steekhoudend is wat de ander zegt, dan kan ik daar ook echt wel in meegaan. Maar dan wel steekhoudend he! Niet zomaar. En dat is soms best een lastige eigenschap.

Mijn moeder ze het al: je wilde alles zelf doen. Ik heb dat lang als een compliment gezien. Deels denk ik dat ze dat ook zo bedoelde, maar toch: misschien is de kern wel dat ik me meer open mag stellen, meer fouten mag durven maken, meer vertrouwen hebben in anderen. Niet altijd zeggen: O dat doe ik wel. O dat kan ik. O laat mij maar enz.

Deze week zeiden 2 spelers over een repetitie waar ik regisseer: "dat kunnen we dan wel zelf uitzoeken, daar hebben we je niet voor nodig". En het was voor het eerst dat ik dacht: "he ja, lekker." Wetend dat het goed komt. Wetend dat we samen voor hetzelfde staan, dat mijn regie niet gaat over wat er gebeuren moet maar over uitzoeken hoe we het voor elkaar krijgen, ook als het onmogelijk lijkt. Samen, dus ook als ik er niet bij ben gaat het door.  

Mooi het?