Onze eerste stapjes gaan gepaard met vallen. Elke wankele dreumes die het lopen gaat ontdekken kukelt als een onvast tuimelaartje op de grond en doet een volgende poging. Eerst aan de hand, overal vastgrijpen, soms misgrijpend en dan weer op de grond. Heel aandoenlijk.Eerste stapjes los en dan zo verbaast over wat er gebeurt, nog zo zonder balans,  dat je hup weer op de grond zit, of daar met je neus op terecht komt.

Ik ben trotse moeder van 2 inmiddels volwassen kinderen die ook heel schattig vielen en weer opstonden, en ik denk dat mijn ouders mij ook zo aandoenlijk moeten hebben gevonden. Ik  mag dat in elk geval graag hopen, ik kan het ze helaas niet meer vragen. 

Het hoort erbij. En als je gevallen bent en weer opgestaan, dan ga je vrolijk verder, want je bent nog lang niet uit-ontdekt. Ik heb heel wat vallen meegemaakt. Van vallen en opstaan leer je, en als je nog nooit gevallen bent weet je niet hoe het met dat opstaan werkt. In figuurlijke zin, uiteraard, want vallen hebben we dus wel allemaal al eens gedaan. 

Figuurlijk vallen gaat ook over de dingen die misgaan, niet gaan zoals je had gehoopt of verwacht. Dingen die pijn kunnen doen of juist verrassend grappig zijn. Dingen die je een nieuwe manier leren of dingen waarvan je weet dat je dat nooit meer zo moet doen. Al die gedachtes horen bij opstaan.

Vorige week sprak ik een regisseur vanwege een voorstelling waar ik in ga spelen. Ze stelde me de vraag waar ik trots op was. Onmiddelijk schieten dan bij mij een aantal dingen door het hoofd. Ik ben trots op mijn kinderen, dat ze zulke mooie mensen geworden zijn. Ik ben trots op mijn bedrijf waar ik mooie dingen mee mag en kan doen. Ik ben trots op mijn moeder, ook al is ze niet meer onder ons, dat ze in haar eentje toch ons alle 4 groot heeft gebracht en alle kansen heeft gegeven om sterk in het leven te staan. Er is veel om trots op te zijn. Maar doordenkend ben ik vooral ook trots op hoe vaak en diep ik gevallen ben en hoe ik worstelend, klimmend, terugvallend, klauterend ben opgestaan en verder gegaan. Verder dan ik ooit had kunnen vermoeden voor ik viel. 

Het klinkt misschien raar, maar soms denk ik dat je juist moet vallen om aan iets nieuws te kunnen beginnen. Als ik niet was gevallen? Ik weet niet waar ik dan was geweest, maar in elk geval niet waar ik nu ben. Want daar was die keiharde val, die klap in mijn gezicht, die grond-onder-mijn-voeten-vandaan voor nodig. En in al mijn bescheidenheid durf ik daarvan te zeggen dat ik er trots op ben dat dat gelukt is!

En daar kan ik in trainingen ook op teren en anderen helpen het niet erg te vinden om te vallen, omdat het uiteindelijk altijd iets oplevert wat je daarvoor niet wist. 

Mooi vak toch?