Ik weet niet waar het mee te maken heeft, maar ik vind iets van vakantie. Vroeger niet. Ik ging naar school en in de zomer niet. Dus gingen we met vakantie. Zolang ik me kan herinneren gingen we naar Aalten. Daar woonden mensen die mijn ouders kenden omdat mijn vader daar in de oorlogsjaren een tijd in huis was geweest. Oom Ben en Tante Dien. Een wat knorrig maar superlief stel, bij wie zelf de kinderwens nooit was vervuld, dus wij waren heel welkom. Als gezin nog wel. Ze namen ons alle 5, later alle 6 en daarna weer alle 5 altijd van harte binnen in hun huis. Vakantie was Aalten, en alles wat daar anders was dan bij ons in Amsterdam. Ik heb er goede herinneringen aan, dat was echt vakantie.
Tot ik op de middelbare school zat. Een vriendin van mij vroeg me mee op vakantie naar Duitsland, waar een neef van haar woonde. Met haar zus zou ze op zijn kinderen passen als hij aan het werk was (hij was piloot). Of ik mee wilde. Ja natuurlijk wilde ik dat, en zo ontdekte ik dat vakantie veel meer kon zijn dan bij mensen in huis zitten en de natuur in fietsen.
Mijn Duits was niet meer dan dat wat ik op de middelbare school leerde, ik was blij dat ik niet alleen was. Ik hield me groot als ik dingen eng vond, en deed stoer alsof ik een kind van de wereld was. Ik ontdekte te laat dat alcohol niet goed werkt als je dat in te grote glazen schenkt. Mijn eerste vakantie-kater.

Vakantie was vaak met anderen plezier hebben, teveel drinken (dat deden we allemaal) en eigenlijk te vaak te brak zijn om echt te genieten.

Ik heb me vaak door vakanties heen geploeterd en geworsteld omdat het er bij hoorde, je hoort het leuk te hebben, te genieten. Altijd weer was ik blij dat ik weer thuis was.

Misschien ben ik wel een 'goh-ik-heb-het-zo-leuk-meisje' geweest en misschien deed ik dat zo goed dat niemand het doorhad. Dat ik thuis zijn eigenlijk net zo lekker vind. Nu in elk geval. Ik ben op veel plekken geweest, ook plekken waar ik goede herinneringen aan heb overgehouden, plekken die me stil maakten, die ik bewonderde en waar ik nu over kan meepraten.

Als ik naar het woord vakantie volgens van Dale kijk zie ik dat het afstamt van het latijnse woord vacantio, wat vrijstelling betekent. Vrij van bepaalde verplichtingen, om te ontspannen. Ik hoef daarvoor niet perse een reis te maken, merk ik, alhoewel ik verandering van omgeving wel weer kan waarderen. Misschien is dat het. Dat ik niet perse 'met vakantie' hoef, maar dat ik het wel fijn vind om zo hier en daar eens naar toe te gaan om te zien hoe het daar is. Gewoon omdat het kan. En dan noem ik het gewoon geen vakantie, want ook als ik ergens anders ben kijk ik met mijn theater-pet, met mijn schrijfhoofd, en luister, proef en voel ik om dat weer te kunnen vertalen naar mijn werk.

Ik heb me aangemeld voor een doe-week, een schrijfretraite. Kan ik thuis ook doen, dat schrijven maar toch, andere sfeer, andere plek, andere mensen om  me heen. Dat inspireert me wel. Misschien is dat dan wat voor mij 'vakantie' is: geinspireerd raken door even vrij te zijn van de dagelijkse dingen.

Dat dus.