Op de basisschool had ik een groot verlangen om in de hogere klassen te zitten. Niet omdat ik me verveelde, maar omdat ik altijd een soort verlangen had om 'groot' te zijn. Misschien iets met er bij willen horen. Niet dat dat niet aan de hand was in mijn klas. Ik heb in mijn basisschooltijd de luxe gehad dat het merendeel van mijn klasgenoten vanaf de kleuterschool in mijn klas zat (en ik dus bij hen. In al die jaren zaten Carin, Dina, Cees, Paula, Yvonne, Frans, Petra, Jan, Johan, Robert, Ineke, Ingrid en ik bij elkaar. Sommigen bleven zitten, zoals Els, of gingen van school, zoals Paulien. Anderen kwamen erbij, nog een Robert  en Annemarie, Marianne, Walter. En misschien weet ik ook niet meer alle namen. Ik weet wel dat ik een fijne schooltijd heb gehad.

In de kleuterklas keek ik over het muurtje verlangend naar het schoolplein van de grote school. Daar wilde ik bij horen.

Toen ik op die grote school zat verlangde ik naar die hogere klassen. De top was de laatste klas, want daar moest je zelfs een extra trappetje voor op.

Toen mijn broer naar de middelbare school ging wilde ik net als hij huiswerk. Want dan was je pas echt iemand. Tot die tijd werd dat nauwelijks aangeboden op de lagere school. Maar af en toe dus wel. In mijn vorige blog schreef ik al over mijn debakel met een gedicht.

Anno nu is (t)huiswerk een belangrijk deel van mijn leven geworden.  Ik zit in een klein kamertje met mijn computer en werk wat af. Schrijven, mailen, administratie, overleg, het hoort al jaren bij mijn leven. Mijn kinderen klaagden er wel eens over toen de computer nog in de huiskamer stond: "je zit altijd te werken". 
Mischien is het omdat dit al jarenlang een onderdeel van mijn werkende leven is, dat ik niet shockerend veel last heb van de crisis nu. Ik was al online, en ben online verder gaan verdiepen. Ik heb online- lesaanbod gemaakt en kan anderen helpen online vaardiger te worden.

Ik vind het deels prettig, want ik hoef veel minder te reizen, niet meer zo heel vroeg mijn bed uit. Deels ook onprettig, omdat het ook iets eenzaams heeft.

Balans blijven zoeken is belangrijk. Daar loop ik nu soms tegenaan. Ik kan niet altijd zo maar even de stad in om wat te drinken, even shoppen, een lekkere lunch. Mijn veilige vertrouwd werkplek is ook mijn ik-moet-wel-plek geworden.
Ik kijk er naar uit weer de balans te ervaren. Gezien hoe dingen altijd gaan vertrouw ik er op dat dat gaan komen, en dat maakt dan dat ik me daar ook weer rustig over voel> dat is dan ook een soort balans.

Mooi he?