Als kind kon ik eindeloos met mijn zusje fantaseren en spelen dat we prinsesje waren, kleren van onze moeder waren onze baljurken en haar onderjurken waren onze lange prinsesseharen. 

Als kind speelde in ik de zandbak van de speeltuin bij ons in de straat. Met mijn arm groef ik diepe gaten, tot ik tegen de vochtige onderlaag aan kwam. Daar werd het eng. Stel je voor dat aan de andere kant van de wereld ook iemand aan het graven was, en dat die dan mijn hand pakte? En me dan door dat gat naar Japan trok? Ik dacht werkelijk dat ik met mijn hand aan bijna de andere kant van de wereld kon aanraken. 

Op de kleuterschool speelde ik naast het gewone buitenspelen ook mee in de toneelstukken die we maakten. Ik herinner me dat ik kabouter was, al was ik liever de koningin geweest. Op de basisschool herinner ik met twee toneelstukken, beiden zelf gemaakt met onze creatieve meester. We speelden damslaper in de tijd dat dat maatschappelijk gezien best een item was. Onze afscheidsvoorstelling speelden we op het schoolplein. Het ging over een zoektocht met een wereldreis, waarbij ik een chinees mocht zijn en met het rekenapparaat van de meester op het dak van zijn kantoor mocht zitten. Die plek alleen al maakte dat ik in een andere wereld belandde. 

Op de middelbare school speelde ik in een musical, Oliver Twist. In die tijd vond ik spelen veel spannender, en met knikkende knieen stond ik op het podium te zweten, maar ik stond er wel. 

Ook op mijn vervolgopleiding waren de toneelstukken die we maakten een feest, al was ik toen echt te verlegen en onzeker om me echt te laten gelden. We maakten een voorstelling over wat toen maatschappelijk al ter discussie stond: het gebruik van dieren bij proeven. Wat als dat mis gaat? Ook maakten we een kindervoorstelling, waarbij kleuters uit naburige scholen langskwamen om te genieten van ons (poppen)spel.

Daarna dook ik het "echte" leven in. Een baan, geen tijd voor toneel in welke vorm dan ook. Tot ik een paar jaar later met mijn zus in een cabaretgezelschap ging spelen. Daar ontdekte ik weer hoe graag ik iets op het toneel doe. Nog altijd wel verlegen, niet vol er voor durven gaan, maar ik stond er weer! Ik besloot bij een amateurtoneelgroep lessen nemen en een voorstelling maken. Ik kwam daarna in aanraking met improvisatietheater en daar lukte het me om veel vrijer te worden op het toneel. Wat een ervaring vond ik dat. Ik ging overal en nergens lessen volgen en met acteren bezig zijn. 

In volgorde ben ik daarna een kindervoorstelling gaan maken, waar de foto boven van komt, ik ben een acteursopleiding gaan volgen om nog meer bodem onder mijn spel te leggen. Ik zette mijn eerste stappen om zelf lessen te gaan geven  en langzamerhand ontwikkelde ik daar mijn eigen stijl in. Dat is een doorgaand proces, waarmee ik hoop ik nog lang niet klaar ben, want ik vind het super boeiend! 

Al mijn ervaring en kennis komt samen in het vak trainingsacteren. Mijn werk- en school achtergrond, mijn kennis van menselijk gedrag en het kunnen inleven, naast mijn kritische ik waardoor ik in staat ben om te blijven zien wat er gebeurt. Daardoor kan ik feedback geven en die gehele combinatie maakt dat ik me thuisvoel in dit vak. 

Tel daar dan ook nog eens bij op dat ik een regie-opleiding heb gevolgd en alle ervaring en kennis probeer te stoppen in producties, dan durf ik best te zeggen dat ik, alles bij elkaar genomen, best een heel speels leven heb. Zelfs als het soms bikkelhard werken is. Ik geniet er van!