Het is 2 juni 2013. Ik zit Londen in het Palladium theater in de Royal sectie, op de achterste rij voor de kijkers vanaf het podium 3de van rechts. In het donker ben ik niet te zien maar ik draag een bloemenjurk, misschien valt t op? 

Ik zie camera's te ver beneden. Ze registreren de twee stoelen op het die daar schijnbaar verloren staan. Een tafel er tussen met blauw kleed om het waarschijnlijk lelijke wegwerpmateriaal waar hij van is gemaakt te maskeren. Twee flesjes water staan strategisch naast een bloemenboeket in roze. Ik vraag me af of dat dan zijn keuze was, die kleur. 

De stoelen, comfortabel lijkende gedrochten naar mijn smaak, met een gele bekleding, enigszins gekrulde poten al kan dat op afstand bedrog zijn, het geheel doet wat modern-victoriaans aan al mis ik de franje, zijn al zo uitgelicht dat wie er ook op plaatsneemt zich in het spotlicht zet. Spotlicht, een apart woord, omdat wij Nederlanders spotten anders interpreteren dan men in Engelstalige gebieden doet.

Ik moet denken aan de serie documentaires van The Actors Studio, waar al menig beroemd acteur danig aan de tand werd gevoeld over het vak en vooral de eigen interpretatie van het vak. Ook Al is daar geweest. Een programma waarbij de acteur praat over de successen, de worstelingen, de missers, de emoties. Is dat wat ik mag verwachten? Wordt dit een kopie van dit jarenlang populaire programma in de USA? Ik bedenk me dat ik het zo jammer vind dat dit in Nederland weinig wordt uitgezonden, of net in gebieden waar mijn tv-netwerk niet op is aangesloten. Ik blijf dat een gemis vinden. Ik meen dat de VPRO een tijd deze serie heeft uitgezonden, en vermoed dat door tegenvallende kijkcijfers weer van de buis heeft gehaald. Amsterdam heeft het op het locale netwerk uitgezonden maar daar woon ik al jaren niet meer. Een vleug verlangen naar een woning in The Big City komt langs.

Terug naar Londen. Op het scherm dat de gehele achterwand van het podium omvat, staat aangekondigd: "PACINO, one night only". Die rode O aan het eind van zijn naam, waarom is dat? Kom ik daar achter gedurende de avond?

In de media is alles aangekondigd als “An Evening With Al Pacino”. 

Hoe meer ik er over dacht, hoe meer ik het ging zien als een date. Ja, ook op upper Royal seats, waarbij upper staat voor 3 hoog, voel je de nabijheid. Ik heb een date met Al Pacino. En voor een moment negeer ik de 1199 anderen, ook Mike die daar ergens elders zit. Dit is mijn moment.

De laatste mensen zitten, de laatste lege plekken wachten op vulling. Hmm, totaal uitverkocht krijgt een andere betekenis. Misschien hoef ik maar 1109 mensen te negeren. 700 pond was wellicht toch overvraagd.

Ik kijk om mij heen en zie hoe de verscheidenheid zich laat zien. 

Onder protserige glitter en een onwaarschijnlijke hoeveelheid Max Factor, LÓreal, Chanel, Maybelline, Sephora of wat dan ook, vermoed ik gezichten. Naast die gezichten lopen dikke buiken, goedlachs want ze zijn er bij en kunnen in elk geval daar mee pronken, of juist chagrijn om de duur betaalde plaats in te kunnen nemen, omdat het te donker is om werkelijk gezien te worden. Dit gaat gemoedelijk naast de spijkerbroek, vervaalde shirts, jasjes met vette randen. Gympen van een onbekend merk naast de hooggehakte Jimmy Choo's. Mijn bloemetjesjurk kan er mee door.

Er druppelt nog wat laatste volk binnen. Ik tel nog ongeveer 10 voor mij zichtbare lege stoelen. Bij binnenkomst was ons verteld dat het 2 uur duurt en dat er geen pauze is. Had ik misschien nog even naar de wc gemoeten? Heb ik genoeg gedronken? Was de pizza in de kleine pizzeria schuin tegenover het Palladium te zout geweest? Ik ga het merken, geen tijd meer om het me af te vragen. De lichten boven ons dimmen, het podium wordt extra verlicht en door een veel te luide stem wordt de presentatrice van de avond aangekondigd. Voor mij totaal onbekend, maar gezien de reactie van het publiek is zij een ster in Londen. Ik ben benieuwd. Tot nu toe is het al een feestje. Ik heb een date met Al Pacino…. samen met 1199 anderen.