Om nou te zeggen dat ik echt een podium-beest ben vind ik wat te ver gaan, maar ik sta er wel graag en ook best wel op mijn gemak. Ik vind het niet eng om mensen toe te spreken vanaf een podium. Als ik acteer zit ik zo in mijn rol dat ik met gemak op dat podium staat. Ik zie dan wel het publiek maar mijn personage heeft er niets mee. Het is fijn dat zo te kunnen spelen. Dat heeft wel wat jaartjes geduurd hoor voor het zover was.

Op de kleuterschool speelde ik altijd, maar toen was er nog geen "toneel". Het hele leven was gericht op spelen. Waarschijnlijk heb ik destijds ook al vaak in een leer-modus gezeten (wat ik anno nu veel zie op de basisschool, maar dat terzijde), maar voor mij was alles spelen. Ik herinner me wel dat er ook een toneelstuk was. In dat toneelstuk mocht ik een kabouter zijn. Ik weet nog de rode puntmuts (tsja, hoe meer stereotyp, hoe duidelijker), en een witte, ontzettend kriebelende baard van watten. Ik was graag de prinses geweest, maar die rol kreeg Karen. Nog altijd weet ik dat ik dat destijds niet eerlijk vond.

Op de, zoals het toen nog heette, lagere school kwam mijn eerste podium-ervaring. We kregen een schoolmeester die in functie kwam als vervangende dienstplicht. De leukste meester ooit!! Ik weet niet of we als klas aan alle eisen van het onderwijs voldeden, maar het werd het leukste jaar dat ik me kan herinneren. We maakten toneelstukken in de klas en later ook op het schoolplein. Wat een verschil met de meester daarvoor: ik moest toen voor de klas een gedicht opzeggen. Mogelijk was het lesdoel dat ik vrij leerde spreken voor een groep, ik weet het niet. Ik weet nog wel dat ik moeite had het gedicht uit mijn hoofd te leren. Als hulpmiddel had ik er voor mezelf een melodietje op gemaakt om het te kunnen onthouden. (niks over betekenis, gewoon woorden kennen, haha, hoe anders zou ik dit nu aanpakken). Het nadeel van mijn hulpmiddel bleek op de dag dat ik aan de beurt was: ik kende het wel, maar alleen zingend. En dat was toch echt een stap te ver: zingen voor de klas! Ik voel nog de verlammende angst van het niet kunnen leveren. En iedereen die keek. Wat heeft de nieuwe meester me heerlijk over die angstgedachtes heen geholpen. 

Middelbare school. Ik krijg meer lef. Denk ik. Er is een inspirerende docent die me over de streep haalt om mee te doen aan de musical Oliver Twist. Een kleine rol, ik speel de slechte vrouw die Oliver in huis heeft voor hij wordt geadopteerd. Ik geloof dat ik 5 zinnen had. Dat ging prima tijdens de repetities. Maar op de uitvoering! Zweet in mijn handen. Ik was me zo bewust van al die kijkende ogen, ze keken allemaal naar mij, dacht ik. Niet naar mijn personage maar naar mij! En ze zagen dat ik er niks van bakte! Vond ik zelf. Want ik stond daar aan alle kanten angstzweet uit te stralen. Wat een verschil met de repetities.  Later werd een deel van de voorstelling nogmaals elders vertoond. En laat dat nou precies weer inclusief mijn scene zijn! Ik had me lang niet zo ongelukkig gevoeld.

Zo zichtbaar zijn op een podium is zo kwetsbaar. Zeker als beginnende puber, ik geloof dat mijn hart toen overuren draaide. En het gekke is dat ik me niet kan herinneren of iemand dit opmerkte, of iemand me hielp, of steun gaf. Op een of andere manier heb ik me er doorheen geworsteld. Ik heb het gedaan. Niemand zei me dat ik beter kon stoppen, dat dit niet voor mij weggelegd was. Sterker nog: het bleef het prikkelen, boeien, uitdagen uitnodigen: "Kom dat podium op!" 

Het heeft wat jaren gekost voor ik dat met het gemak van nu kon doen. Het heeft me geholpen om improvisatietheater te gaan doen, net zo goed als het me geholpen heeft om simpelweg ouder en wijzer te worden. Ik ben wie ik ben, en dat verandert niet doordat een ander naar me kijkt, laat staan een mening over me heeft. Dat mag wel, maar ik kan die ook bij de ander laten als ik me er niet in herken. En dat geeft zo'n heerlijke rust! 

Nu zeg ik: podium! kom maar op. 

Mooi het?