Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 60

Deze keer herhaal ik mijn blog "Naar mijn zin"

Mijn moeder verhuisde naar een appartementje. De eengezinswoning waar ze had gewoond was te groot geworden. Niet dat het een grote woning was, maar een woning met 3 slaapkamers boven, een knusse huiskamer, keuken en berging is best veel in je eentje. Zeker als het traplopen steeds een beetje lastiger wordt. Het werd een appartementje daar vlak bij, een aanleunwoning bij een zorgcentrum. 
Met mijn zussen en moeder gingen we aan de slag. De dochter van de vorige bewoonster had nog wat dingen over gedaan. Ze had het daar erg naar haar zin gehad, haar moeder. "Helaas heeft ze er niet heel lang kunnen wonen, maar ja, wat wil je, je krijgt zo'n woning pas als je op leeftijd bent. Zonde, he, nog zoveel goeie dingen hier."
Mijn moeder wilde wel overnemen, dochter blij, wij blij. Het kwam nu grotendeels neer op behangen en gordijnen uitzoeken. En dan stap voor stap het oude huis leegmaken en het nieuwe met minder inrichten, zodat alles weer de gezellige sfeer kreeg.

Mijn moeder was niet fit in die periode. Ze verbleef om te herstellen in dat zorgcentrum en het appartement kwam op het juiste moment vrij.  Nu hoefde ze niet eerst naar haar oude huis terug om dan vervolgens weer te verkassen. We waren er maar druk mee en gingen ook elke dag even bij haar langs. "Lukt het allemaal?" "Ja, mam, had u graag geholpen?" "Nee hoor, ik ben blij dat jullie het kunnen doen, ik zit hier best naar mijn zin.
Een paar keer ging ze naar haar huis en nam dan op haar rollatero een stuk of wat boeken mee naar de nieuwe woning. "Alle beetjes helpen, toch?"

Toen ze voldoende hersteld was kon ze verhuizen naar haar nieuwe stek. Apetrots zat ze in haar nieuw gekochte luxe leunstoel. Belangrijke foto's op hun plek, bed opgemaakt, keukenkastjes gevuld, alles in orde. Televisie en wasmachine aangesloten, alles gelijkvloers, nooit meer trappen lopen. "Ik ziet hier best naar mijn zin, kijk eens wat een mooi uitzicht".
Ja, op de vierde verdieping had je een mooi zicht op haar oude, best groene wijk en elk seizoen zou dit anders kleuren.

Ik denk nog vaak aan haar nu ze er niet meer is. Ik kijk naar mezelf. Mijn kinderen zijn het huis uit en alle ruimtes die van hen waren zijn opnieuw gevuld. Ik heb een logeerkamer, een kantoor/werkkamer en een kamer voor mijn kleding. Een soort grote inloopkast eigenlijk. Best veel ruimte voor mij alleen. Best ook nog veel spullen, en ik realiseer me hoeveel mijn moeder al moet hebben opgeruimd voor wij aan haar verhuizing begonnen. Misschien is het goed om hier ook al te kijken wat ik nou werkelijk van waarde vind. Ik denk altijd van alles dat ik het vast nog wel een keer kan gebruiken, en dat is soms beste een lastige eigenschap.

Ik hoef er geen haast mee te maken, maar zo geleidelijk aan steeds iets ruimen. Zoals de stapel oude tijdschriften die gister in de papierbak zijn beland. Een klein stapje, zoals de vier boeken op mijn moeders rollator. Ik heb geen haast. Het moet wel gebeurtem maar hoetft niet morgen klaar te zijn. Want ik zit hier nog best naar mijn zin.

Goed bezig, toch?