Ik ben opgegroeid in Amsterdam Noord. De speelplaats van mijn kleuterschool was groot in mijn kleuterherinnering. Het was een terrein achter de school, aan beide zijden omsloten door de achterkant van woningen en winkels. Helemaal achterin de speelplaats was de poort naar het schoolplein van de 'grote school', de (toen nog) lagere school die ook de mijne zou zijn.

We hadden een zandbak, schommels, een klimrek, een draaimolen die je zelf met je benen moest laten draaien, een schuur vol met karren. Er was vanuit de school een stuk stoep en daarna een verhoging naar de speelplaats met al dat moois. Daar speelde je, op dat lagere stuk zat de juf, samen met de andere juffen. Als er iets was kon je ze altijd vinden.

Mijn juf was de liefste. Dat anderen dat van hun juf vonden wist ik niet, ik wist alleen hoe lief de mijne was. Soms wilde ik bijna dat me iets gebeurde, dan kon ik even naar haar toe. Meestal vergat ik dat ze er was, dan was ik volop bezig met mijn spel.

Ik herinner me Lieke. Ik weet nog dat ze donker haar had en dat ik haar naam zo mooi vond. Lieke. Het klonk lieflijk. Met Lieke speelde ik ook schooltje. We stonden dan bij een grote struik, in de tuin van de buren van de school. Daar stond een bankje voor ons. Om beurten zaten we op de bank en stonden "voor de klas". Want juf zijn was het allermooist.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik, 14 jaar later, bij diezelfde school stage liep. Ik liep door dezelfde gangen, die zoveel kleiner leken, gaf les in hetzelfde speellokaal en verwonderde me over hoe weinig plek er eigenlijk was. Ik overzag de speelplaats die niet veel meer was dan een grote binnentuin, maar dan heel practisch en voor kinderen ingericht. Ik zag de kinderen, ik zag ze schooltje spelen. Wat een herinneringen. Het jaar daarna liep ik stage op een school in Banne Buiksloot (Amsterdam Noord) bij mijn eigen lieve juf van toen. Het was wennen om gewoon Tiny tegen haar te zeggen in plaats van juf.

We praatten natuurlijk over mijn kleutertijd. Zij was toen net klaar met haar opleiding, een groentje, net voor de klas. Ik vertelde dat ik het jaar daarvoor de school zo anders had ervaren dan in mijn kindertijd. Ze ging mee in mijn herinnering. Zat mij en Lieke ook weer schooltje spelen. "Dat was zo verrassend!!" Ik keek haar vragend aan. "Jullie deden mij na. Precies zoals ik doe. En toen zag ik dat ik altijd met mijn voeten scheef stond. Jullie gingen heel ongemakkelijk scheef staan, want zo deed juf! Wat een spiegel was dat".

Ik moest hier aan denken toen ik zelf een spiegel voorgehouden kreeg, van dingen die ik ongemerkt doe. Het is soms zo fijn als iemand je bewust maakt van wat je doet. Ik denk altijd maar: pas dan kan ik kiezen: blijf ik het doen of stop ik er mee?

Mooi he?