Ik ben d'r denk ik niet goed in: het pakken van kansen. Of misschien wel, want ik doe heel veel dingen die ik leuk vind en daar ben ik dan toch maar mooi aan begonnen. Maar echt ergens voor gaan, dat is het nooit geweest. Het 'overkwam' me eerder.
Er schuilt in mij nog heel veel van het verlegen meisje van vroeger, soms denk ik dat dat er mee te maken heeft.
In mijn hoofd deed ik aan van alles mee, maar er waren maar weinig mensen die dat wisten. Ik liet het niet zien, zeg maar.

Op de kleuterschool was ik gekozen om de koningin van de kabouters te spelen, maar omdat een klasgenootje nogal wat mee had gemaakt kreeg zij de rol in mijn plaats en werd ik gewoon kaboutertje. Dat was een kans, denk ik wel eens, om er toe te doen. Maar ja, een kleuter komt nog niet echt voor haar rechten op, zo ze die al had. Zeker niet in die tijd. Ik had niks bijzonders, begreep ik, zij wel, dus ik was het niet 'waard'.
Op de basisschool was ik stikjaloers op een klasgenootje die een lied mocht zingen tijdens ons zelfgemaakte toneelstuk. Ik was al doodnerveus als ik voor de klas een gedicht moest voordragen (dat was ons huiswerk) en vergat in de paniek alles wat ik geleerd had dus die jaloezie was wel wat misplaatst. En toch, er was dat verlangen ook iets te betekenen. Het zelfde gold op de middelbare school, waar ik meedeed in toneelstukken, ook al was ik altijd te bang, of eigenlijk verlegen als ik op moest. Ik kon nooit tevreden zijn met mijn prestaties. Wat een druk legde ik op mezelf...

Altijd, en dat herken ik nog steeds, heb ik achteraf het gevoel dat ik er niet genoeg voor 'gegaan' was, me niet goed had voorbereid. Teveel er op vertrouwde dat het wel goed zou komen.
Ik heb heel lang gezegd dat als er iets op mijn pad komt, ik een vraag krijg om iets te doen, ik dan eerst ja zeg en dan ga kijken hoe ik het ga doen. Dat is waar. Zo heb ik vaak gedaan. Daar zat denk ik zeker een stuk in mij dat kansen pakte. Zo ben ik les gaan geven (He, Ida kan jij ook... Ja hoor...), heb ik voorstellingen gemaakt (heb je ook een voorstelling over... Nog niet maar kan ik maken>>>grootspraak! maar ik deed het wel). Ik ben dus niet iemand die kansen per definitie laat liggen. Dit zijn wel voorbeelden van hoe ik overmoedig aan dingen begonnen ben, die goed zijn uitgepakt. Blijkbaar had ik dat in huis. Vaak blijft er dan toch ergens zo'n zeurstemmetje die vooral zegt > 'ja Ida maar wel puur mazzel hoor', of 'kwaliteit is ook dat je start met een goed plan en goede inschattingen maakt en blablabla'. Die stem zegt soms ook dat ik elk moment 'betrapt' kan worden en dat het dan allemaal gebakken lucht blijkt te zijn. Die stem houdt me ook vaak tegen.

Ik gaf eens les aan een groep over het werk van Stanislavski. Een van de deelnemers vroeg of ik ook een school zou willen beginnen. Nogal een vraag! JAA dacht ik, wat zou ik dan kunnen meegeven over deze materie! Als ik het dus over kansen heb, was dit er een die bijna in mijn schoot werd geworpen. Hij wilde mij daar in steunen, in alle opzichten. En toch... ik sloeg er ook van dicht. Misschien omdat er toen prive dingen speelden, misschien omdat ik het niet overzag. Maar zeker ook omdat die stem keihard begon te schreeuwen dat ik NIET GOED GENOEG was. Dat deze persoon zich vergiste, om in mij te geloven. Mijn hoofd raakte vol en ik kon het daardoor ook letterlijk niet meer bedenken. Ja heel practische zaken lukten nog wel, maar een goed plan maken hoe dan zo'n school er uit moest zien niet. En dus zei mijn stem 'Zie je wel?'

Het is 'm niet geworden. Zo'n mooie kans om hier in NL het gedachtengoed van Stanislavski in een eigen school onder de aandacht te brengen, mensen op te leiden naar Amerikaans model, met ondersteuning van mensen die in mij geloven. Ik denk er nog geregeld aan.
Ik werk nu ook met mensen die in mij geloven, ik denk dat dit gebeuren daar goed voor is geweest. Ik probeer het niet te bestempelen als een 'gemiste' kans, maar een kans die op een moment kwam dat ik er niet aan toe was. Een kans die mij een zet heeft gegeven naar de dingen die ik nu doe, naast dat lesgeven. Nee, ik ben niet perse goed in 'kansen pakken' maar ik pak nu wel kansen aan om te doen waar ik me senang bij voel, zodat ik niet meer met zweethanden hoef te staan. In die zin ben ik wel in mezelf gaan geloven, gelukkig.

Dat dus.