Over het algemeen denk ik van mezelf dat ik mij niet zo gauw gek laat maken. Ruziemaken overkomt me niet vaak, en meningen van anderen kan ik veelal ook bij hen laten. Maar soms moet ik reageren. Dan ben ik op een punt gekomen dat iets niet meer goed voelt. Mijn grens is dan bereikt, en dat ervaar ik met mijn hele wezen. Mijn mond gaat iets open als om meer lucht binnen te laten komen, mijn spieren spannen zich aan. Ik ga iets rechter op zitten, spits mijn oren en mijn hersenen draaien op volle toeren. Ik focus op dat waar ik het niet mee eens ben, de rest lijkt niet meer belangrijk. Alsof mijn hele lijf zich klaarmaakt om de grens te verdedigen. Door de aanval te kiezen. Verbaal, want ik ben geen vechter.

Als ik zo op scherp sta kan elk woord dat net even verkeerd uitvalt iets bij mij losmaken wat ik zelf bijna wreed vind. Achteraf, dat dan wel. Zo sprak ik een keer in een kroeg iemand die grappig wilde zijn en zei dat hij aan de lerarenopleiding was begonnen 'om kinderen te pesten'. Heus, hij bedoelde het niet letterlijk en echt, mijn verstand WEET dat ook wel. Het is de manier waarop hij het zegt die maakt dat voor mij een grens is bereikt. Ik kan niet meer sociaal en vriendelijk luisteren, ik wil niet meer horen hoe hij het bedoelt, ik ga in de aanval. Verbaal dus, want daar ben ik dan sterk in. Ik ga niet schelden, nee, ik ga hem bevragen, ik ga hem fileren met vileine vragen, ontlok hem uitspraken waar hij absoluut spijt van gaat krijgen want vervolgens breek ik hem volledig af: Kinderen pesten is een grens! Daar is genoeg over bekend om daar niet zomaar een grap over te maken. Wat hij ook probeert, elke verdediging die hij aanvoert is olie op mijn vileine vuurtje. Heerlijk dat het zo opgestookt wordt. Ik ben me niet meer bewust van mensen om mij heen, focus me alleen op mijn slachtoffer. Branden zal hij! Hij moet mijn grens leren kennen en erkennen en het nooit meer wagen daar overheen te gaan! Dat moet! Omdat ik dat vind.

Met de meeste mensen heb ik gelukkig een gewoon gesprek over dit soort onderwerpen. Dan praten we, filosoferend, wikkend en wegend, elkaar bevragend over de dingen die grenzen aan wat voor ons toelaatbaar is. We zoeken naar de verschillende perspectieven, want mijn gelijk is ook alleen maar het mijne. Dat geeft inzichten, nieuwe zienswijzen waardoor ik kan relativeren, verhelderen en begrijpen. Daar hou ik van. Op deze manier ben ik graag met mijn grenzen bezig, en het mooie is dat bij dit onderzoek iets totaal anders gebeurt dan wanneer ik in de aanvalsmodus zit. Dan kan het zomaar zijn, dat ik ontdek hoe mijn zelfgetrokken grens me beperkt. Dat ik beter met dingen om kan gaan als ik mijn grenzen verruim. Dat door ruimere grenzen ik mij rijker voel. Dat ik bewuster kies voor waar ik die grens dan wel wil trekken. Daar ben ik ook van overtuigd: grenzen zijn belangrijk om het leven te kunnen blijven behappen. Geen grenzen die dingen dichtgooien, maar grenzen die beschermen, die veiligheid en duidelijkheid geven. Door zo naar mijn grenzen te kijken verruim ik mijn manier van denken. Natuurlijk, pesten is geen onderwerp om grappen over te maken, dat blijft, maar niemand staat 's morgens op om eens lekker te gaan pesten. Er is altijd een verhaal dat er aan vooraf gaat, een verhaal dat ik niet ken.  

Als je met elkaar op een respectvolle manier die grenzen onderzoekt, verplaatst, terugzet en verandert naar voortschrijdend inzicht, dan krijg je juist ruimte. Ik hanteer grenzen, maar zet ze nooit vast want ik weet niet altijd alles. Ik sta altijd open voor nieuwe inzichten, daarin ben ik dan weer grenzeloos. Mijn grenzen, ik ga graag met je in gesprek om ze te toetsen, met respect voor de jouwe. Praat je mee?

O, en die man uit de kroeg? Tsja, nooit meer tegengekomen, dus dat hij nooit meer over mijn grenzen gaat heb ik dan toch op een bepaalde manier bereikt.