Ik speel soms een rol waar ik dingen moet doen die onder het kopje "onaangenaam" vallen.

Je moet weten dat ik niet echt een vis-eter ben. Van jongs af aan was er iets bij het eten van vis dat me niet aansprak. Ik heb het echt veel geprobeerd. Mijn moeder was een echte vis-eter, dus die zag mij (ons, de kinderen) ook graag genieten van wat zij graag lust. Het zit een beetje in de familie aan mijn vaders kant. Mijn oma lustte ook geen vis, tot ze in de latere jaren waarin ze dement raakte de smaken niet meer proefde en alles kon eten. Mijn vader en oom waren ook geen vis-liefhebbers. Wit-vis kan ik nog wel hebben (ook niet alles, maar kabeljauw komt soms in mijn maag terecht). Ook een harinkje in HEEL VEEL tomatensaus beland nog wel eens op mijn brood omdat ik weet dat vis een gezonde variatie is. Maar liefhebber zal ik denk ik nooit worden.

In 2007 deed ik tijdens mijn acteurs opleiding mee aan een serie workshops over Performance Art. Dat werd gegeven door de Performance Supervisor van The Supperclub in Amsterdam. Wat vond ik het boeiend! Als slot van deze serie mochten alle deelnemers een act maken die we dan met elkaar op een avond in de Supperclub in Amsterdam mochten doen. Wat een kans! Ik voelde me aan een kant heel sterk (dat wil ik) maar ook heel kwestbaar (hoe persoonlijker hoe krachtiger, en dus eng!). Het resulteerde in een act met iets vissigs...

In de act draag ik outfit, gemaakt door Jolanda vd Burgt,  vol met plastic zuignappen, zeewier dat zichtbaar onder mijn outfit geplaatst is (vers zeewier, ik ruik de geur  die ik niet aangenaam vind,  en als klap op de vuurpijl een octopus op mijn hoofd. Een prachtig beeld, en in slowmotion, alsof ik mij door water beweeg, ga ik door de ruimte. Ik schuifel, kruip en zuig met mijn nappen mijzelf vast om weer los te klikken bij de volgende beweging. Bij de bar staat een schaal zeewier. Ik eet zeewier, met dezelfde traagheid als hoe ik me steeds beweeg.

Een niet-vis-eter als ik is niet gek op zeewier, laat ik dat zeggen. Dit viel echt onder het kopje "onaangenaam". Maar het gegeven klopte wel! Ik zat op een bar, keek naar het publiek en werd door het contact als het ware gevoed om me krachtiger te gaan voelen. Dat verbeelden had voorrang op mijn weerstand tegen zeewier.

Deze performance hebben we nog heel vaak herhaald, in Amsterdam, Istanbul, Hamburg, en overal at ik zeewier, dat ik niet lust. Alles voor de kunst! roep ik dan. En dat is denk ik wel ook wat ik doe. Ik schakel als het ware de weerstand van mijzelf tegen dingen uit, omdat het personage of de act iets nodig heeft zoals in dit geval de zeewier.

Zo ben ik ook al eens ondersteboven van een trap gekropen, best zwaar en lastig, maar voor dat moment met die fotograaf wel nodig. Ik heb me laten slaan omdat de paniek van mijn personage gestopt moest worden. Ik heb gevochten omdat de scene ging over een verkrachting. Ik heb gevochten omdat ik een pester was die niet 'op d'r bek' wilde gaan.

Ik ren ook door een brandnetelveld als mijn personage in paniek wegrent om een probleem te ontlopen. Ik voel die prikkels wel degelijk, maar de paniek van mijn personage heeft voorrang. Dan maar 'savonds met tintelende benen in bed, en ik schakel de last die ik er van heb uit.
Iemand vroeg me of het dan niet op die strategische plekken kon worden weggehaald, die brandnetels. En hoewel een stukje in mij denkt dat dat wel een hoop geprikkel zal schelen vind ik dat ik dan toch de gemakkelijke weg kies en de paniek van mijn personage niet serieus neem. Nee laat maar staan. Ik weet nooit precies op welke plek ik het gras in ren.

Onaangenaam. Ja. Soms hoort dat er bij. De voldoening achteraf is wel groot. En je leert steeds meer uit te schakelen dat dit je GAAT gebeuren. Want als ik dat niet doe ga ik vanuit de angst dat het gaat gebeuren of de weerstand van de sensatie spelen, en dan ben ik er niet met mijn volle aandacht bij.

Laat me maar gaan... ook als het onaangenaam is. Ik vertel er graag over, en had geen van deze dingen niet of anders willen doen.

Mooi het?