Ik heb een protestants Christelijke opvoeding genoten. Ik weet niet of het altijd genieten was, maar ik heb er veel lessen van onthouden. Mijn ouders gingen wekelijks naar de kerk, wij mochten mee, en in de loop van de jaren werd dat "mogen" omgebogen naar "moeten", tot ik zelf mijn keuzes mocht maken. Ik ben nog best een aantal jaren bij de kerk betrokken gebleven maar op een dag klopte het niet meer voor me. Respect hoor voor iedereen die zich daar wel aan verbindt, maar ik zoek andere wegen. 
Aan tafel moesten we altijd bidden. Bidden omdat we dankbaar moesten zijn dat we te eten hadden. "In Afrika wonen kinderen die niet elke dag te eten hebben". Ik heb me vaak bevoorrecht gevoeld dat ik daar niet geboren was. 

En toch vraag ik me nu af, waarom wil ik hier eigenlijk over schrijven? Ben ik een dankbaar mens geworden? Dat weet ik eigenlijk niet. Naar buiten toe lijkt dat misschien zo, maar of het werkelijk zo is, is maar de vraag.
Natuurljk, ik heb het op heel veel fronten goed. Dus dankbaarheid zou me sieren, volgens het gezegde. Siert het me als ik dat toon? Of als ik het werkelijk voel? En moet ik dan vervolgens laten zien dat ik het voel? Dat zou ik weer raar vinden. Of siert het me juist als ik het niet toon? Als ik gewoon dankbaar ben? Dat weet dan niemand want ik laat het niet zien. Of wel? Door niet te mopperen, of dingen te accepteren, door blij te zijn? Dat is toch niet hetzelfde als dankbaarheid?

In mijn opvoeding moest ik het laten zien: door te bidden, door netjes dank jewel of dankuwel-tegen-grote-mensen te zeggen. Ik kreeg een keer voor mijn verjaardag, ik zal ongeveer 8 of 9 geweest zijn, een nep-barbiepop voor mijn verjaardag. Ik had geen weet van dat tantes of ooms ook weinig geld konden hebben en dat dat al een behoorlijk kado voor me was. Het was geen echte, en ik weet nog hoe teleurgesteld ik me voelde. "Zeg je dank je wel?" Mijn moeder drong er op aan, want dat hoort. En dat is heel lastig als je je niet dankbaar voelt maar toch dank je wel moet zeggen. Ik heb het gezegd, omdat het hoort. En de pop ging verbazend snel stuk... tsja. Had ik toch even te wild gespeeld. (lees: met een echte barbie had ik veel voorzichtiger gedaan").

Een dubbele boodschap kreeg ik dus mee. Dank je wel moeten zeggen als je het niet meent. Dus niet zeggen wat je wel voelt, want dan doe je anderen verdriet.

Jaren later, ik was zo rond de 25. Ik had inmiddels al min of meer besloten dat ik best dankbaar kon "doen", maar als ik het echt niet was zou ik het ook zeggen. Op mijn verjaardag brachten mensen allerlei kado's mee. Een van mijn vrienden bood zijn kado aan alsof het een grap was, die ik ook vooral als grap moest zien. Het waren een paar ouderwetse, nogal tuttige pantoffels, met een verhaal er bij dat ik nu gesetteld was (tsja eigen huis gekocht, dus hij had wel een punt). Leuk, maar, ik vond ze echt spuuglelijk, en dat vind ik dan ook weer zonde: ik zou ze nooit dragen. Ik heb hem dat gezegd, en erbij gezegd dat ik  niet ondankbaar wil lijken, maar dat ik wel eerlijk wil zijn. 't Viel niet in goede aarde. Hij heeft ze weer meegenomen. Mijn moeder zou zeggen: "Tsja, je mag een gegeven paard niet in de bek kijken." Ze was goed met spreuken en gezegdes.

Had ik hier gewoon weer dankbaar moeten zijn? Pfft... wat is dat toch een lastig ding. Ik was het niet, ben daar eerlijk over, weer niet goed.

Wat me helpt is het feit dat ik ouder wordt. Dat ik me steeds minder aantrek van wat anderen vinden of denken. Dat ik geleerd heb mensen in hun waarde te laten. En misschien weet ik nu pas een heel klein beetje wat echt dankbaar zijn is. Dat het gaat over de kleine dingen. Dat er geen oordeel hoeft te zijn over dingen, maar dat alles interessant is, ook de lastige dingen. Dat ik dat ook mag overdragen in trainingen. Daar ben ik dankbaar voor, en dat helpt me om met ingewikkelde grote dingen om te kunnen gaan. Dat is dan toch ook alweer reden tot dankbaarheid?

Mooi vak toch?