Soms vraag ik me af wat ik nou zo leuk vind aan acteren. Het is echt niet het makkelijkste vak. Als ik bedenk hoeveel tijd ik "kwijt" ben aan het repeteren, doorgronden van mijn personage, de omstandigheden in het script, mijn wil, mijn tegenspeler en noem maar op, dan denk ik: waarom doe ik dit eigenlijk? Waarom mat ik mezelf af, kan ik wroeten en worstelen om er achter te komen waarom ik zeg wat ik zeg. Is dat nou leuk? JA, uiteindelijk op het podium staan voor publiek maakt dat ik het altijd die inspanning waard vind.

Ik moest er aan denken nadat ik met mijn zus naar de musical Annie MG ben geweest. In mijn boekenkast staan Jip en Janneke, Pluk vd Petteflet en zo, omdat ik Annie MG gewoon een lekker eigenzinnig groot kind vind. Vond. Hoe zeg je dat over iemand die er niet meer is? Ik vind het nog steeds, maar ze is (er) het niet meer. Nou ja, ik wilde heel graag naar die musical en heb een zus die daar ook van houdt. Ook een kind die er van houdt, maar die had deze al gezien. Dus een zussenavond werd het.

Toen we naderhand terug gingen (overigens een superleuke avond, om dat toch genoemd te hebben), praatten we vooral over dat we het goed vonden en of het dan jammer is dat het stopt. Ik denk dan aan de acteurs. Wat ze doen is goed, maar wat het betekent is dat ze elke avond van huis zijn. Als een show zeven dagen per week draait (geen uitzondering) en je hebt een hoofdrol (Simone Kleinsma) zonder understudy, dan ben je dus avond aan avond weg van huis. Elke avond rond etenstijd bereid je je voor om je werk te gaan doen. Je leidt echt een ander soort leven tijdens zo'n productie dan de gemiddelde Nederlander. Niet met de benen languit naar het journaal kijken, geen tv series op het uitgezonden tijdstip volgen, niet een avond met vrienden tafelen, of even lekker naar de kroeg gaan. Niet een bioscoop pakken of een (andere) voorstelling bekijken. Nee. Elke avond aan het werk. ELKE AVOND.

Ik heb jaren voor ik in dit vak terecht kwam in de zorg gewerkt. Daar heb ik geleerd om me in een nogal onregelmatig leven staande te houden en ook aandacht te houden voor mijn vrienden. Ik heb geleerd ook mijn tijd zo in te delen dat ik er kon zijn voor wie mij lief zijn. Niet altijd, en misschien niet met zoveel aandacht als ik nu zou willen geven, maar dat komt vooral door ouder worden en voortschrijdend inzicht. Het onregelmatige weerhield me toen niet van avonden thuis zijn, van theater en filmbezoek, van gezelligheid met vrienden. Want het was niet ELKE AVOND.

Zou ik het kunnen? ELKE AVOND? Ik weet het echt niet. Als ik een productie een week doe lukt me dat prima. Dan vind ik het jammer als het stopt. Maanden of jaren: ik kan het me eigenlijk niet voorstellen. Het zou mijn sociale leven totaal overhoop gooien. En als ik dat bedenk, dan kan ik alleen nog maar meer waardering hebben voor al die mensen die in de theater/dans/musical/muziekwereld werken en AVOND AAN AVOND hun brood verdienen en sociale leven (zoals ik dat ken, in elk geval) op het tweede plan zetten om u en mij een mooie avond te bezorgen. Dat vind ik leuk. En dat ik daar soms een klein beetje aan mee mag doen, vind ik helemaal genoeg. En dat maakt het voor mij dan leuk.

Mooi het?