Ingesleten
Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 51
Mensen zijn gewoontedieren. Daar is niets mis mee. We houden best van nieuwe dingen, van uitdagingen, maar het vertrouwde moet altijd iets zijn om op terug te vallen. Gewoontes hebben de neiging om in te slijten. De peuter worstelt enorm met het aantrekken van dat ene sokje, en oefent dat net zo lang tot het bijna zonder kijken gedaan wordt.
Zo leerden we lopen, fietsen, autorijden. We snappen er onze omgeving door, weten hoe dingen in elkaar zitten. We kunnen blindelings onze weg vinden in onze vertrouwde omgeving. Het is alles bekend terrein.
Alles wat we weten, wat we gewend zijn, wat we kennen, hoe we ons gedragen en hoe we verwachten dat dingen zullen gaan is ingesleten in ons innerlijk systeem. Het is vertrouwd, bekend, veilig. Tot het moment dat het verandert.
Bij een verandering moeten we her-ijken. Konden we 2 maanden geleden nog zeggen:
"De wereld verandert razendsnel. De afgelopen 100 jaar is de wereldbevolking verviervoudigd. Er voltrekken zich wereldwijd transities op het gebied van duurzaamheid, financiën, automatisering en de wereldeconomie, die in het bestaan van de aarde ongekend zijn."
Nu kunnen we alleen nog zeggen:
In een ongekend tempo wordt alles achterhaald door een pandemie."
De wereld zoals we die dachten te kennen valt stil. Dat vraagt een enorme omschakeling in onze gewoontes, onze verwachtingen, onze veiligheid. Het vraagt om aanpassing en loslaten van heel veel ingesleten gewoontes om met deze nieuwe situatie om te gaan.
Er zit geen knop op de mens om dat 'even' om te zetten. Veranderingsprocessen vragen tijd, vragen zorgvuldigheid, vragen begrip en geduld. En vertrouwen in de keuzes die gemaakt worden omdat het ook voor ons goede keuzes zijn. Terwijl het tornt aan ons ingesleten gedrag. Aan onze verwachtingen dat alles wel kan. Aan ons luxe leven, aan ons vermogen om ons aan te passen. Omdat de veiligheid in het geding is. En dan bedoel ik niet zozeer de medische veiligheid, al staat dat buiten kijf. Ik bedoel vooral onze emotionele veiligheid. Het gevoel van opgesloten zijn, niet even er op uit kunnen, door een raam naar je ouders zwaaien. Geen echte keuzes meer kunnen maken.
Al ben ik het eens met alle regels rondom de veiligheid, ik begrijp ook dat mensen zich er aan willen onttrekken. Dat doen ze niet om anderen in gevaar te brengen, maar om een ander gevaar dat in henzelf huist te voorkomen: zelfdestructie. Omdat de veiligheid en vertrouwdheid in het geding is.
Daarom ben ik blij dat er online steeds meer mogelijk wordt om elkaar toch even te zien, soms een hart onder de riem te steken, lucht te geven, spelletjes te doen, een virtuele borrel of gewoon een leermoment. Omdat dat soort dingen weer energie geven. Energie om alles wat ingesleten was stukje bij beetje om te vormen naar de nieuwe werkelijkheid. En daar de nieuwe waarden van langzaam in te laten slijten.
Ik help daar graag bij, als coach en als trainingsacteur.
Wat een mooi vak, toch?