Dooorrr
Uit Acteren is een Vak 36
Een bekende uitspraak in de creatieve industrie is dat "the show must go on". En dat is ook zo. Het gebeurt relatief zelden dat een voorstelling of show wordt gecanceld, als het enigzins lukt los je problemen op en gaat door. Niet doorgaan gebeurt zelden.
Een paar jaar geleden danste mijn mentor, in zoverre ze nog dansen kon gezien haar COPD, in een voorstelling van de Dansmakers uit Amsterdam. "Mum's the word" heette het. Ik herinner me haar pijn en moeite naast haar wilskracht en passie waarmee ze aan de voorstelling meewerkte. Ze was haar carriere als danseres begonnen. Daarna volgde pas het acteren en lesgeven daarover. Dat ze, hoe ziek ze ook was, toch weer aan een dansvoorstelling kon meewerken was zo bijzonder voor haar. Ze genoot. Tegen alle pijn en moeite in genoot ze, en bleef ze kritisch op de kwaliteit.
Ze danste een voorstelling, een adembenemend indringende voorstelling.
Ze danste.
Die ene voorstelling.
Alleen die ene.
Omdat het echt niet meer kon.
De adem die ze nodig had voor de dans op het niveau waar ze naar streefde stokte. Haar creatieve brein niet. Met de choreograaf bleef ze in gesprek. Ze wilde door. Niet de dans, dat ging haar niet meer lukken, maar de inhoud van de voorstelling, daar kon ze wel aan blijven meewerken.
De voorstelling ging over moeders en dochters, moeders die voor dochters zorgen tot dochters voor moeders gaan zorgen en alles wat zich daartussen afspeelt. En als een moeder overlijd, dan valt t stil.
De voorstelling zou niet stilvallen. Arnica sprak met de artistiek leider over haar ziekte. Samen spraken zo over de impact van het niet meer mee kunnen doen. Samen kwamen ze er op dat misschien juist dat extra accent aan de voorstelling kon geven. Als dochters afscheid nemen van een zieke moeder, worstelen met de ziekte en de herinneringen aan de gezonde moeder, waarom zou dat niet in de dansvoorstelling getoond mogen worden? The show must go on, nietwaar?
Tijdens de uitvaartplechtigheid werd Arnica geeerd door de dansers, en werden beelden uit de voorstelling geprojecteerd. Beelden waarin Arnica's verschijning langzaam vervaagden, als een schaduw die oplost.
Een tijd later ben ik naar de voorstelling gaan kijken. De choreograaf danste zelf mee. In de voorstelling zag ik Arnica in haar ziekbed geprojecteerd op muren, haar fragiele verschijning en de langszaam weg ebbende schaduw, in dankbare herinnering. Het maakte me emotioneel. Ik kan er nu pas over schrijven.
The show must go on.
In gesprek met de choreograaf na de voorstelling bleek dat een andere danseres naar Duitsland was afgereisd omdat haar vader overleed. Zo gaat dat. Het leven en de dood dringen zich altijd aan je op als je er niet op bedacht bent. Je maakt een voorstelling, en er gebeurt iets met impact. Je neemt tijd, past aan, herneemt. En dan gebeurt er weer iets met impact. Daarom danste ze zelf mee. Danste zij voor mij met Arnica.
Want the show must go on.
Mooi toch?
Dingen die ik leer probeer ik ook in mijn lessen in te zetten. Meer weten over mijn lessen? Ga naar workshops en trainingen op mijn website voor een overzicht van het hele aanbod