De culturele sector lijdt
Uit Acteren is een Vak 45
Dat de culturele sector lijdt is wat we in het nieuws inmiddels al heel vaak gehoord hebben. Waar bestaat dat lijden uit? Heel kort: je kunt het vak waar je voor opgeleid bent, waar je gepassioneerd over bent, waar je visie over hebt, waar je van leeft niet meer uitvoeren. De culturele sector lijdt ook omdat deze crisis volgt op al jarenlange ondermijning van het beroep door bezuinigingen. De culturele sector laat ook lijden, door niet meer te kunnen bieden wat ze in huis heeft. Het publiek wacht, maar kan niet (voldoende) bediend worden en kan geen tegenwicht meer bieden in moeilijke tijden.
Wanneer mensen in een situatie gedwongen worden gebeurt er iets. Dat is natuurlijk een open deur, toch noem ik 'm. Even los van of men het wel of niet eens is met alle maatregelen, die discussie ga ik niet aan, is de vrijheid om keuzes te maken beperkt geworden. Om in een beperkende situatie overeind te blijven zoek je naar tegenwicht. In een beperkende situatie kan je niet (meer) doen wat je hebt gedaan. En misschien is dat zo slecht nog niet, ander zouden mensen die voor moord in de gevangenis komen daar blijven moorden, maar het heeft ook een keerzijde. Het beperkt je als mens.
Een beperkende situatie kan ook licht laten schijnen. Licht op een situatie waardoor je anders tegen dingen aan kunt gaan kijken.
In de 2de wereldoorlog zat (stiekem) gekluisterd aan de radio om daar iets van hoop op te vangen. Bemoedigende woorden, fijne muziek. In een gevangenis wordt sport en ontspanning aangeboden, evenals leertrajecten, om te voorkomen dat je terugvalt in dat wat je in de gevangenis gebracht heeft.
Beperkende maatregelen laten iets gebeuren. Ondanks dat er echt veel (financieel en artistiek) leed is, zijn er ook dingen aan het verschuiven. Steeds meer groeit het bewustzijn dat in tijden van beperkingen iets nodig is om de hoop te houden. Dat een avond theater, dans of film of een bezoek aan een museum juist dat lichtpuntje kan zijn om niet helemaal uit balans te gaan. De lijdende sector doet er toe!
Daarom zitten we (ja ook ik) niet stil. We schuiven mee, passen aan, ontwikkelen, innoveren en vernieuwen. We staan niet te lang stil bij angst, maar zoeken naar nieuwe wegen. De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Een uitspraak die al eeuwenlang meegaat, en waar de culturele sector niet in kan of wil verzanden. Het lijden is vaak juist de bron van waaruit we kunnen putten om dingen te veranderen. (Dit nooit meer. Dit moet anders.)
Ik stond hierbij stil toen ik van iemand in diens nieuwsbrief las dat hij het 'pas op de plaats' noemt. Ja, ik denk dat het zo is, dat we wat meer onze passen op de plaats maken. En zolang we passen maken staan we niet stil. Ik zie dat graag als vooruitgaan. Immers, als we terugstappen in de passen die we eerder deden komen we weer uit waar we nu zijn. Dat lijkt me niet wenselijk. Ik hoop van harte dat het lijden van de culturele sector prachtig nieuw materiaal oplevert, publiek weer betovert en laat zien hoe oneindig belangrijk het is dat we na de pas op de plaats weer passen vooruit kunnen en durven zetten. En natuurlijk ook gewoon weer iets lekkers op onze boterham kunnen doen.
Dingen die ik leer probeer ik ook in mijn lessen in te zetten. Meer weten over mijn lessen? Ga naar workshops en trainingen op mijn website voor een overzicht van het hele aanbod