CBS
Uit Tips en Weetjes over Trainingsacteren 4-37
Evaluaties en enquêtes
Laatst vulde ik een enquête in voor het CBS. Dat vind ik mooi, zo’n organisatie die al jarenlang van alles onderzoekt voor de statistieken, maar ik stond daar altijd buiten. Cijfers over gemiddelden met uitkomsten die voor mij misschien ook belangrijk waren. Uitkomsten die invloed kunnen hebben op zaken die mij aangaan, waar ik blijkbaar statistisch gezien ergens bij hoorde. Nu mocht ik dus zelf ook meedoen aan een onderzoek over arbeid, opleiding, werkloosheid en arbeidsongeschiktheid. Met alle vier onderdelen heb ik gedurende mijn leven te maken gehad. Ik voelde me vereerd. Misschien klinkt het gek maar het was alsof ik opeens deel uitmaakte van iets belangrijks.
Ik vulde de lijst zorgvuldig in, want ja, als mijn mening dan gevraagd wordt dan wil ik ook wel dat het serieus is. Vorige week kreeg ik weer bericht over dat onderzoek. Niet over de inhoud maar over dat ik had aangegeven ik zo nodig een vervolggesprek prima vond.
Vervolgonderzoek
En dat kwam. Ik werd gebeld door een aardige vrouw die mij van alles vroeg over mijn werksituatie. Ik vond het een leuk gesprek. Ze was goed ingelezen merkte ik, vaak kwam een vraag uit wat ik in de lijst had ingevuld. Niet overal, maar misschien is dan de vragenlijst wel te dwingend:
“Wat voor bedrijf heeft u?” Een eenmanszaak.
“Heeft u personeel?” Eh… nee ik heb een eenmanszaak. “O, ja.”
Het beroep “Trainingsactrice” zei haar niet direct iets. Ik lichtte mijn werk kort toe en meteen herkende ze het: “Ja, dat heb ik in mijn opleiding ook gedaan, wij moesten ook met elkaar oefenen”. Niet met een acteur? “Nee hoor, we deden het zelf.” Ze was enthousiast, alsof ze daarmee op gelijke voet met mij stond. Alsof ‘wij’ wel wisten waar we het over hadden. “En dat doe je elke dag? Wat leuk!”.
Mijn radar gaat op scherp: ik heb niet gezegd dat ik het elke dag doe, zal ik reageren?
Ik ben geen voorstander van op elkaar oefenende deelnemers, zal ik het zeggen?
Heel veel van haar vragen waren door mijn antwoorden al overbodig geworden, zal ik het zeggen?
Het belang van de statistieken
Dat laatste heb ik wel gedaan.
De vrouw bleef aardig, want ja het CBS stelt de vragen op en zij vinkt ze af op de lijst. Dat is waarvoor ze is aangenomen. Zal ik hier dan ingaan op het begrip ‘luisteren’? Ik doe het niet, want ik wil natuurlijk niet dit unieke moment waarop ik ons volk vertegenwoordig, waarin ik een van de representanten van werkend en werkeloos Nederland ben, niet verpesten. En ze heeft ook gelijk, ze doet wat haar wordt gevraagd en dat ook nog eens op een aardige manier. Het is niet aan haar om te beslissen welke vraag wel en niet gesteld moet worden. Ik ben blij dat ik niets gezegd heb over alle dingen die me opvielen. Het zou geen ander doel gediend hebben dan dat ik zo nodig weer eens moet laten zien dat ik alert ben. Daar ging het nu niet om. Nu diende ik het belang van de statistieken. Braaf hebben we de lijst afgewerkt en ik heb zelfs aangegeven dat ze over 3 maanden weer mag bellen. Maar dan krijg ik vast iemand anders.
Note voor de bucketlist:
Ik heb veel andere inwoners van Nederland als het ware vertegenwoordigd. Check.